Digbandhana

          






      అనగనగా  ఓ గోమూర్తి        

          లోకానికంతా ఓ సాధుమూర్తి                

        పచ్చని బయలు విందుల బ్రతుకు         

           సర్వము సమాంతర రేఖయైన 

         జీవన గమనము నిత్యానందము   

    

   అహొ  ఏమి ఆ  కల్లోలము 

       ఉవ్వెత్తున లేచిన ఉద్వేగ కేరటము 

   ఆగంతకుని ఆగమనము 

        ఆ నాయనా౦బుధిలో

              ఉత్తుంగ తరంగములు 

                  ఆటు పోటుల మధ్య ఘర్షణము  

               సమ్మోహ దిగ్బంధ వశీకరణములు  

                                            ఆ కనుదోయి వీక్షణములు 

                       మనో శిశిరాన  
          శరజ్యోత్స్నామయూఖములు 

                 ఎన్ని పద్మపత్ర దళాయతాక్షాలను

             కవ్వి౦చెనో కడగండ్ల పాలు చేసెనో 

                   ఆ నేత్ర పుంజములు  

    

              మనస్సు  ఓ మౌన తటాకం 

            అందలజడి రేపు చెకుముకి రవ్వలు 

               ఆ నేత్ర విధ్యుద్ద్రువాల ధనారుణాలు

            రాపిడికి రాజేసిన అనంగుని అగ్నిశిఖలు 

               మరిగిన వాసనా రుధిరం 

            వికసించిన ఓ ముగ్ధ మందారం 

                                         

                    వేణి చెంత చేరితివేని          

            ప్రకృతి ఒడిలో పరవశించుదువేమి 

               అలరింతు నిను మురిపింతు 

            పచ్చని పచ్చికయందు ఒలలాడి౦తు 

           పలుకులా అవి రసరమ్యానుభూతులు 

          మాధ్యమమే లేని మధుర భావనలు                    

             నీ మస్తిష్కం నుంచి నా హృదికి

          పయనం చేసిన తెల్లని తురాయిలు 

           
 బహుశా ఇదేనేమో సేతువోపకరణం లేకుండా 

        కడలిని దాటడం, ఎంతటి నిర్హేతుకం 

             అయినా ఎంతో ప్రతిభావ౦తం

         ఎంతెంతో   కమనీయం     

      మరెంతో  చిత్రాతి విచిత్రం              

                                                  

 
            నీ వెంటనే నా అడుగులు 

       నిను నమ్మి యాంత్రికంగా 

           నడయాడు కాలి అందెల యందు 

       నీ ఆజ్ఞ శిరసావహము  

            అస్వతంత్ర ఆనందాలాపనము 

        

      

        
  ఇచ్చోట నేనోచ్చు దాక వేచెదవు 

       ఆ వాక్కులు శిలా శాశనములు 

           విప్పారిన నేత్రాలు,
       విసిగిన ఎదురుచూపులు 

            వేడి నిట్టూర్పులు, అరజారిన కన్నులు 

       కన్నీటి అలలు, చెదరిన మృదు మధురోహలు 

             నీవు చెంతలేని దినములు 

        కఠినాతి కఠినమైన యుగములు 

                                                               
                                                                                                                                                                                అదిగో తిరిగి వచ్చేనా శీతల పవనము       

                                       మదిలో  ఏదో  కలవరము                                                                                                                   

        




 మరల అదియే అనిర్వచనానందము

      నింగికెగసిన తృష్ణోష్ణ తరంగము 






     " నేడే  నీకు నా దిగ్భంధన నుండి విముక్తి

         ఏగుము నీ లోకమునకు త్వరితిగతి."

   

   ఆగంతకుని ఆ పదములు ఉల్లమునందు                     

      శరాఘాతములు, రుదిరాశ్రువుల స్రవంతులు

         గోమూర్తి శోకతప్త పలుకులు ధుఃఖేటికి  

       ఎదురీది బయల్పడి విల విల లాడు మీనములు

                 

                       
                                                                           ఇన్నాళ్ళు నీ యోచానే  నా   చేదోడు వాదోడైనది                         

                                                       

     నిను వీడి వేరు లోకంబు తోయుట లేదే                                                                                           

            దయుంచి నీ భ౦ధమునన్ నిలుపుకోనుమా 

         ఈశా  అని వేడుకోనేనా గోముర్తి 

                 అశ్రుతప్తశోకమూర్తియై 

       

          నాదు విద్య బరీక్షింపగా 

              నలుగురిలో నాదు కళ మీటగా 

           నాకు ఓ  పసిడి వన్నెల  రాచిలుక   చేసిన                 

               గాయానికి ప్రతీకార లేపనంగా                                                                    

           ఎన్నడు నిండని , తీరని అఘాధార్తికి ప్రతీకగా   

             నేటి వరకు ఎన్నిటినో ఎన్నెన్ని ప్రాణులనో 

          పాశానుడనై  ఈ విధాన పీడి౦చితిని 

               అందు నీవు ఒకటైన ప్రాణివి  
            నీ దారి నీవు చూసుకోనుమా 

                అని హూన్కరించేనా నిర్దయుడు 

              


 బెదరి  చెదరిన  మనసుతో  పలికేనా  పీడిత  

             ఓ చిన్న విన్నపము మర్త్యుడా             తెలిసిన  విద్య తేరిపార  పరిక్షించుకొనుము 

         నీదు  వీక్షణముల  తోడగాని

             ప్రతీ ఒక్కసారి నేనే  గావలె  నీ పరీక్షకు  

                    బలిపశువున్ ఈ భువిన్  !

        నేను అనుభవించు వ్యథ నే ప్రాణి నీ అవనిన్          ననుభవింపవలదని దలంచి నా ఈ                

        విషాద వీచికల మాలికలు నీ పాద పద్మములకు 

           సమర్పింతు భావానీపతీ  

      నీ పచ్చని కర్మ పత్రములు ఎండువారి

          నేగడులై నిను దహించునేమోయని 

       ఆ నీ వ్యథాకలిత కల్లోల అరవింద                                   దళాయతాక్షులను తల౦చుటకే భీతిల్లుచూ 

       నీ డెందము ఎల్లకాలము ఆనందడోలికలూగవలెనని 

           ఆ జగత్ వశీకరుని,  కృపాసాగరుని  

       నిరతము వేడెదనని నా ధుః ఖిత  చనియె 

       అహో  అజ్ఞానమా ! విద్యా ,  ప్రేమా 

           అందేది ఆధిక్యత గల దిగ్భంధ , సమ్మోహ వశీకరణ శాక్తేయములు 

       

      విద్యకు అక్కరకు వచ్చు కనులు నిజమును           

          కా౦చుటకు నిరర్ధకమగుట ఎంతటి 

      విధి వైపరీత్య  దురదృష్టములు 

           

         అటుపిమ్మట  ఆ  గోమూర్తి ఏమైనదో                        

      ఎచటి కేగెనో  తన మనో స్థితి  పరిణతి చెందినదో 

          మనోవ్యధనందే జీవిస్తున్నదో    

       ఎవరు గా౦చేరు  స్కంద గిరీశా !

         సర్వాధిసాక్షీ భూతుడైన  దైవానిదా ఈ తప్పిదం 

       విధి విరచిత విచిత్ర సాదృశ్యానిదాఈ ఘోరం 

          బలహీన చంచల నీతి బాహ్యమైన  మనస్సుదా  ఈ నేరం 

      
 ఎవరిదీ జవాబుదారీ  వేంకటేశా ? 

           ఎవరీ కలికాటి వికృత నాట్యానికి 

       తీర్పునందించే న్యాయాధీశులు సర్వేశా ? 

        

                         


      
                            ఓం  శా౦తి:  ఓం శాంతి :  ఓం శాంతి:   

    

                           

                 

                                     HYPNOTHERAPY